DKK z 11 grudnia 2014 r.

Wszystkim koleżankom, kolegom i sympatykom DKK życzymy Szczęśliwego Nowego Roku

Ostatnie spotkanie naszego klubu w 2014 roku. Zadana lektura Henry’ego Jamesa „Skrzydła gołębicy” nie spotkała się z aprobatą. Padło wiele negatywnych uwag o przegadaniu, zbyt powierzchownym i zgoła trywialnym przedstawieniu bohaterów, nadmiaru słów ubranych w zbyt wykwintny język do banalnych zdarzeń. Większość klubowiczek nie dobrnęła do końca książki.

Opasłe tomisko liczące 669 stron pierwszego polskiego wydania powieści w tłumaczeniu Ludwika Stawowy i Anny Kłosiewicz nie jest łatwą lekturą. Już przebrnięcie przez ponad 30 stron wprowadzenia oraz przedmowy do wydania nowojorskiego jest nie lada wyczynem. Misternie tkane losy narzeczeńskiej pary Kate Croy i Mertona Densher, ciotki Maud, bogatej i chorej Amerykanki Milly Theale i pana Croy, toczą się jak wody szeroko rozlanej rzeki.

Co tak irytuje jednych a zachwyca innych czytelników w powieści „Skrzydła gołębicy”. Podczas spotkania padło pytanie – dlaczego ta powieść jest wybitna? Na tak zadane pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Henry James układa swoje utwory jak puzzle z niewielkich detali – obrazów. Zawsze jest jakieś centrum wokół którego po mistrzowsku rozgrywana jest intryga. W „Skrzydłach gołębicy” mamy trzy takie centra powiązane z sobą w jedną całość. Owo przegadanie, to nic innego jak poetyckie psychologiczne portrety bohaterów, mistrzowska gra  emocji i niespiesznie budująca się wielowątkowa intryga zakończona moralnym przesłaniem. Książka niewątpliwie kierowana jest do określonego odbiorcy, lubiącego powieści psychologiczne, epokę wiktoriańską i posiadającego dużą dozę empatii, bo jak sam autor pisze we wprowadzeniu, jeżeli czytelnik czegoś nie doświadczył to nie zrozumie i nie przeżyje emocjonalnie losów bohaterów. Poruszająca historia zachwyci tylko cierpliwych czytelników, którzy niespiesznie podążają krętymi ścieżkami bohaterów utworu.

Moderator DKK w Sandomierzu
Elżbieta Ukraińska